جراحی ثانویه ممکن است به منظور اصلاح یک پیچیدگی، اصلاح نتایج ناخواسته و بهبود نتایج انجام شود. جراحی ثانویه سخت تر از جراحی اولیه می باشد، هرگونه اقدام و اندازه گیری که به جراح کمک کند می بایست انجام پذیرد: اقداماتی مانند عکسبرداری پیش از عمل و استفاده از مدل ها در حین جراحی.
هر دو روش جراحی باز و بسته در جراحی بینی ثانویه قابل استفاده می باشند. در بسیاری از جراحی های ثانویه مشکل روبرو حاصل نقص در غضروف و یا ساختمان بینی می باشد. پیوند غضروف روش اصلی برای تصحیح این مشکلات است. الگوریتم مفید بخیه به شرح زیر می باشد.
(1) همی ترنسدومال (hemi-transdomal) (2) بخیه با استفاده از گاز در قسمت پره های جانبی (3) بخیه اینتردومال (درون منافذ بینی) (interdomal suture) (4) بخیه در ناحیه سپتوم کالوما.

جراحی بینی ثانویه

مقدمه
جراحی زیبایی بینی ثانویه به معنی جراحی مجدد بینی ای می باشد که توسط جراحی دیگر مورد عمل قرار گرفته است. جراحی ثانویه از جراحی بازنگری متفاوت است. زیرا در جراحی بازنگری (اصلاحی) عمل توسط همان جراح اولیه بر روی بیمار خود اجرا می شود. عموماً جراحی ثانویه از جراحی بازنگری (اصلاحی) گسترده تر می باشد. جراحی ثانویه و یا اصلاحی به دلایلی از قبیل عدم حصول نتیجه مطلوب و یا عوارض جراحی و یا احساس نیاز به بهبود بیشتر نتایج، انجام می پذیرند. به دلالیل قانونی تشخیص علت جراحی در میان سه علت ارائه شده ذیل از اهمیت برخوردار می باشد. (1) عوارض جراحی اولیه (2) نتایج ناخواسته (3) نیاز به بهبود نتایج حاصله. عوارض پس از عمل، ممکن است بر اثر عملکرد خاصی از سوی جراح ایجاد شود ولی این امری قطعی نمی باشد. برای مثال، به احتمال قوی مسئولیت پایه بینی دفرمه (بدریختی پایه بینی ) بر عهده جراح خواهد بود. در حالی که شکل نامناسب (دفرمه) در قسمت های کناری بینی عموما نتیجه ای ناخواسته می باشد، علی رغم این مطلب که در بیشتر موارد مورد تصور، این عارضه قابل پیشگیری می باشد. جراحی برای بهبود نتایج هنگامی صورت می پذیرد که پزشک و بیمار هر دو احساس کنند که امکان برای انجام اقدامات بیشتر در راستای دستیابی به نتایج بهتر وجود دارد.

علل دشواری جراحی بینی ثانویه
در صورتی که جراحی زیبایی بینی سخت ترین نوع جراحی در رینوپلاسی زیبایی باشد، پس مطمئناً جراحی ثانویه بینی به مراتب دشوارتر خواهد بود. نرخ 20 درصدی جراحی اصلاحی (بازنگری) نشان دهنده این مسئله است. علی رغم اینکه بیمار نیازمند به جراحی زیبایی اصلاحی (بازنگری) ترجیح می دهد تا این جراحی توسط پزشک اولیه صورت پذیرد، در صورت وجود نارضایتی از نتیجه، احتمال قبول جراحی سوم توسط پزشک اولیه از سوی بیمار بسیار کمتر می باشد. این امر پزشک را ملزم می کند تا در طول جراحی اصلاحی (بازنگری) تمام تلاش خود را برای جلوگیری از ایجاد نارضایتی و شکایت از سوی بیمار ارائه دهد (طرح دعوی در دادگاه و یا ابراز نارضایتی در اینترنت).

ارائه به بیمار
در جراحی ثانویه، بیمار نیازمند مهارت و صبوری بیشتری از بیمارانی می باشد که برای اولین بار مورد جراحی قرار می گیرند. بیماران در این جراحی ها نسبت به جراحی اولیه خود عموما ناراضی، شکاک و نیازمند به اطمینان بیشتری هستند. جراحی ثانویه عموماً پیچیده تر از جراحی اولیه می باشد. البته این امری قطعی نیست. آگاهی از موارد نارضایتی بیمار مهم هستند، ولی می بایست همیشه در نظر داشت که نباید در رابطه با پزشک اولیه قضاوت نمود. نتایج نا خواسته و یا عدم رضایت از نتایج بخشی همیشگی از جراحی زیبایی می باشند. بینی بخشی حساس از آناتومی بدن است. بر خلاف جراحی زیبایی سینه اختلاف 1 میلیمتری در بینی براحتی قابل تشخیص بوده و مورد اعتراض قرار می گیرد. حتی بهترین جراحان زیبایی در جهان نیز ملزم به کنار آمدن با این حقایق می باشند.

انتخاب بیمار
ارزیابی بینی
جی پی گونتر بیش از هر جراح دیگری بر اهمیت بررسی و ارزیابی تاکید داشته است. کیم و توریومی بحث و بررسی کاملی بر این موضوع ارائه داده اند و پسا و روهریپ در بخش 17 به این موضوع پرداخته اند. قصد ما تاکید بر جنبه ای از این موضوع می باشد که ما آن را مهم ترین جنبه در بررسی در نظر گرفته ایم: استفاده از تصویربرداری دیجیتال.
جراح می بایست از دستگاه های تصویربرداری  برای برنامه ریزی پیش از عمل در مورد هر بیمار استفاده نماید. دستگاه های تصویربرداری به صورت گسترده و با منفعت اقتصادی موجود می باشند. استفاده از تصویر برداری دیجیتال در توضیح اقداماتی که از نظر شما به عنوان جراح می بایست انجام شود مفید بوده و به درک بازتاب نظرات شما و اقدامات مورد نظر بیمار کمک می کند. بیمار باید از نتایج واقع گرایانه ای که قابل دسترسی می باشد و نتایجی که دسترسی به آنها ممکن نیست، آگاه شود. در طی فرایند تصویربرداری خود جراح از مشکلات احتمالی آگاه می شود. در برخی از مواقع فرایند شکل دهی نیز بسیار آگاهی بخش می باشد. در اغلب موارد مشکلات تشخیص داده شده هنگامی که بیمار بر روی صندلی معاینه نشسته است، متفاوت از مشکلاتی است که از طریق دوربین بر روی صفحه نمایش مشاهده می شود. بر عکس، برخی از مشکلات آناتومیک تنها در نمایشگر ها قابل مشاهده می باشند. بیمارانی با توقعات غیر واقع گرایانه در طول این فرایند از مسیر درمان خارج می شوند. فراتر از همه این موارد، شکل دهی (قالب گیری) با استفاده از دستگاه های تصویر برداری نوعی از جراحی آزمایشی می باشد.